آشنایی کامل با طوطی گرینچیک

طوطی‌های گرینچیک، اعضای کوچکتر خانواده طوطی‌های کانر هستند. آن‌ها حدوداً ۲۵ سانتیمتر طول و ۶۰ تا ۹۰ گرم وزن دارند. با نگهداری مناسب، ممکن است بین ۲۵ تا ۳۰ سال طول عمر داشته باشند. نام گرینچیک به‌دلیل وجود لکه‌های سبز روی گردن آن‌ها انتخاب شده است. 

گرینچیک‌ها انواع مختلفی دارند و به‌عنوان گرینچیک نرمال، یلوساید، فیروزه‌ای، آناناسی و ... شناخته می‌شوند. گرینچیک‌های سینامونی، بلوساید و آبی محبوبیت بیشتری دارند. آن‌ها معمولاً ۴ تا ۶ تخم می‌گذارند و حدود ۲۲ تا ۲۵ روز طول می‌کشد تا جوجه‌ها از تخم خارج شوند. در این پرنده‌ها، تفاوت جنسیت به‌صورت ظاهری قابل تشخیص نیست. 

بازی با طوطی گرینچیک: 

گرینچیک‌ها عاشق بازی کردن هستند. برای ایجاد سرگرمی برای آن‌ها می‌توانید اسباب بازی‌هایی را تهیه کنید یا آن‌ها را بسازید. به‌علاوه، آن‌ها وسایلی را به‌عنوان اسباب‌بازی در خانه پیدا می‌کنند که قبلاً فکرش را نمی‌کردید. آن‌ها دوست دارند پرواز کنند، از چیزها بالا بروند و آویزان شوند. گاهی‌اوقات علاقه‌مندند درون جعبه یا حتی آستین‌های لباس قرار بگیرند و آن‌ها را کشف کنند. 

مهم‌تر از همه، آن‌ها نیاز دارند با شما بازی کنند. برای این کار، آن‌ها اغلب پیش‌قدم می‌شوند. یکی از بازی‌های محبوبشان این است که چیزی را بیندازند تا شما آن را بگیرید. گرینچیک‌های جوان حتی مثل توله‌سگ‌ها، از کشتی گرفتن با شما و اشیاء مختلف لذت می‌برند و بعضی از آن‌ها این عادت را حتی در بزرگسالی حفظ می‌کنند. اگر برای آموزش به آن‌ها وقت بگذارید، می‌توانید ترفندهای بامزه‌ای را به آن‌ها یاد بدهید که شما و آن‌ها را سرگرم کند. 

ویژگی های رفتاری طوطی گرینچیک: 

گرینچیک‌ها با طبیعت بامزه و خنده‌داری که دارند و همچنین با رفتارهای مهربان، پرنده‌های خانگی محبوبی هستند. آن‌ها برای جلب توجه صاحبشان کارهای خنده‌داری انجام می‌دهند. مثلاً خودشان را سر و ته آویزان می‌کنند، زیر کاغذها پنهان می‌شوند و رقصیدن روی میله نشیمن‌گاه را دوست دارند. هنگامی‌که صاحبشان خانه نیست، با وسایلی که برایشان تهیه شده، سرگرم می‌شوند اما زمانی که صاحبشان در خانه است، نیاز دارند حتماً زمانی را با او بگذرانند. 

گرینچیک‌ها عادت به گاز گرفتن و جویدن ندارند اما به‌عنوان طوطی، برخی از آن‌ها به جویدن نیاز دارند و از این فعالیت لذت می‌برند. همچنین این پرنده‌ها به‌دلیل شجاعتشان شهرت دارند و بدون ترس به سمت حیوانات خانگی دیگر حرکت می‌کنند. بنابراین، به افرادی که حیوان خانگی دیگری در خانه دارند، توصیه می‌شود در هنگام خارج کردن طوطی از قفس، مراقب رفتار او باشند تا به خطر نیافتد.

دست زدن به گرینچیک: 

گرینچیک‌ها دوست دارند که بغلشان کنید و در واقع، آن‌ها واقعاً پرندگان بغلی هستند (مشابه ماکائوهای بزرگترشان). این یک ویژگی شخصی است و ممکن است برخی از آن‌ها علاقه‌ کمتری به این کار داشته باشند. با این حال، در کل، آن‌ها از بغل شدن لذت می‌برند. بسیاری از گرینچیک‌ها دلشان می‌خواهد سر و گردنشان را نوازش کنید و بعضی از آن‌ها حتی دوست دارند که شکمشان را قلقلک دهید. با این حال، لازم است به این نکته توجه کنید که همیشه تفاوت وجود دارد. بعضی از آن‌ها فقط در برخی از دوره‌ها علاقه‌مند به این نوازش‌ها هستند و ممکن است در دوره‌های دیگر این رفتار را دوست نداشته باشند. همچنین، بعضی از گرینچیک‌ها هیچ‌‌گاه علاقه‌ای به لمس شدن ندارند که البته این رفتار نیز استثنائاتی دارد. 

سر و صدای طوطی گرینچیک: 

خانواده کانرها به‌طور کلی شامل طوطی‌های بسیار زیبا و جذاب هستند و به‌همین دلیل بسیاری از افراد علاقه‌مند به داشتن آن‌ها هستند اما آن‌چه که گاهی از آن غافل می‌شوند، این است که بسیاری از آن‌ها بسیار پرسروصدا هستند و طوری جیغ می‌کشند که ممکن است فرد به سرعت از خریدشان پشیمان شود. با این حال، نسبت به انواع کوچکتر کانرها که گرینچیک‌ نیز جزء آن‌هاست، این‌طور نیست و آن‌ها معمولاً به‌عنوان پرنده‌هایی با صدای نسبتاً آرام مشابه طوطی هلندی محسوب می‌شوند.

در اینجا باید توجه کنیم که وقتی می‌گوییم "نسبتاً"، به این معنی است که آن‌ها صدایی در حد قدقد کردن در می‌آورند که در مقایسه با صدای جیغ گوش‌خراش دیگر اعضای خانواده کانرها، نسبتاً کمتر است. با این حال، حتی درون این دسته گرینچیک‌ها نیز تفاوت‌هایی وجود دارد. بعضی از آن‌ها مدام صاحبشان را صدا می‌زنند، در حالی‌که برخی دیگر تقریباً همیشه ساکت هستند. درباره حرف زدن نیز، می‌توان گفت که گرینچیک‌ به‌عنوان پرنده سخنگو شناخته نمی‌شود. در بهترین حالت، اگر وقت کافی برای آن‌ها بگذارید، ممکن است چند کلمه را یاد بگیرند اما معمولاً تنها چند کلمه خاص را به‌خوبی تکرار می‌کنند. 

نگهداری طوطی گرینچیک: 

گرینچیک‌ها، پرنده‌های اجتماعی هستند و کمتر از سایر طوطی‌ها مشکلی با پرنده دوم پیدا می‌کنند. اغلب طوطی‌ها ترجیحشان تنها بودن است و پرنده دیگری را نمی‌پذیرند اما گرینچیک‌ها کمتر چنین حساسیتی دارند. مسئله اصلی در اینجا نقش فرد به‌عنوان صاحب است.  اگر دو گرینچیک‌ را با یکدیگر نگه دارید، اتفاقاتی ممکن است بیافتد که ممکن است خوشایند شما باشد یا برعکس آزارتان دهد. 

یک حالت این است که این دو با یکدیگر کنار بیایند و رابطۀ خوبی داشته باشند اما به‌دلیل اهلی بودنشان، به محبت و توجه شما نیاز داشته باشند. حالت دوم این است که این دو به‌حدی با یکدیگر خوب باشند که بودنشان برای یکدیگر کافی باشد و نیازی به محبت انسانی نداشته باشند. در نتیجه دیگر شما را نخواهند پذیرفت و اهلی نمی‌شوند. در این حالت حتی توجه شما به آن‌ها ایجاد مزاحمت برایشان محسوب می‌شود و نتیجۀ آن ایجاد پرخاشگری در آن‌هاست. 

حالت دیگر این است که دو پرنده از یکدیگر خوششان نیاید. گاهی پرنده‌های اول به پرنده‌های تازه‌وارد حسودی می‌کنند و نسبت به او پرخاشگر هستند. در این صورت باید آن‌ها را در دو قفس نگهداری کرد و در زمان‌های مختلف از قفس بیرونشان آورد. 

در حالتی‌که دو گرینچیک در قفس‌های جدا از یکدیگر زندگی می‌کنند و در خارج از قفس با یکدیگر مشکلی ندارند، وظایف شما واقعاً بیشتر و سنگین‌تر می‌شود. برای این‌که به هر دو به اندازه کافی توجه کنید، باید وقت بیشتری را صرف آن‌ها کنید. اصلاً اگر فکر می‌کنید با داشتن یک پرنده کارتان سبک‌تر می‌شود، این ایده اشتباهی است مگر این‌که با وضعیتی که دو پرنده با یکدیگر کنار بیایند و نیازی به شما نداشته باشند، راضی باشید. در این صورت، آن‌ها فقط موجودات زیبا و جذابی هستند که با شما رفاقتی ندارند. 

پرنده خانوادگی: 

گرینچیک‌ها واقعاً پرنده‌هایی دوست‌داشتنی و ایده‌آل برای خانواده هستند. آن‌ها فعال و پرانرژی هستند و به‌همین دلیل نه‌تنها با یک نفر بلکه با تمام اعضای خانواده و حتی مهمانان نیز معاشرت می‌کنند. ارتباطی که با بقیه اعضای خانواده برقرار می‌کنند، برای همه لذت‌بخش است. به‌خصوص بچه‌ها از بودن با این پرنده‌ها لذت می‌برند. 

یک ویژگی جالب گرینچیک‌ها، این است که بر خلاف بسیاری از پرنده‌ها و طوطی‌های دیگر، عاشق بغل شدن و نوازش هستند. بسیاری از طوطی‌ها نه‌تنها از نوازش لذت نمی‌برند بلکه دوست ندارند کسی آن‌ها را به همان شکلی که حیوانات دیگر را بغل می‌کنند، در آغوش بگیرد اما گرینچیک‌ها اهمیتی به این موضوع نمی‌دهند و اعتراضی نمی‌کنند. بنابراین، بچه‌ها می‌توانند به‌راحتی آن‌ها را بغل کرده و نوازش کنند. با این حال، این مهربانی گرینچیک‌ها به نفع خودشان نیست. آن‌ها پرندگانی کوچک و ریزجثه هستند و ممکن است به‌سادگی با فشار کودک خفه شده و آسیب ببینند. بنابراین، بهتر است اجازه ندهید بچه‌ها به آن‌ها نزدیک شوند و بغلشان کنند. 

چیزهای ترسناک را دور کنید: 

به‌طور کلی گرینچیک‌ها پرنده‌های پرخاشگری نیستند و  معمولاً گاز نمی‌گیرند اما در صورتی‌که آن‌ها به‌درستی اجتماعی نشده باشند، ممکن است برخی از رفتارهای پرخاشگرانه را نشان دهند. در کل، این‌که یک پرنده پرخاشگر باشد به معنای این نیست که نمی‌ترسد. ترس یک احساس طبیعی است که همه حیوانات، از جمله پرنده‌ها دارند. آن‌ها معمولاً از چیزهای ناآشنا، پرنده‌هایی که خوب اجتماعی نشده‌اند، افراد غریبه و محیط‌های ناشناخته می‌ترسند. پرنده‌های کوچک بیشتر از پرنده‌های بزرگ‌تر این‌گونه ترس را تجربه می‌کنند. 

این موضوع برای گرینچیک‌ نیز صادق است. آن‌ها از حیواناتی مانند: سگ و گربه که برایشان خطرناک هستند، بادکنک، سطوح درخشانی که باعث انعکاس تصاویر می‌شوند و از پارچه‌های بزرگی که بالای سرشان تکان می‌خورد و هرگونه جسمی که در حال تکان خوردن باشد، می‌ترسند. بنابراین، بهتر است از همه چیزهایی که باعث ایجاد ترس در آن‌ها می‌شوند، دوری کنید.

گرینچیک اجتماعی و معاشرتی است: 

بسیاری از افراد وقتی تصمیم به نگهداری یک پرنده خانگی می‌گیرند، فکر می‌کنند که نیازهای آن‌ها کمتر از حیواناتی مانند: سگ و گربه است و کمتر نیاز به صرف وقت دارند اما در واقعیت، این تصور به‌ویژه درباره طوطی‌ها اشتباه است. آن‌ها به اندازه سگ و حتی انسان نیاز به توجه و معاشرت دارند. این پرنده‌ها به‌صورت اجتماعی زندگی می‌کنند و در طبیعت به‌صورت گروهی با یکدیگر زندگی می‌کنند و هرگز گروه را ترک نمی‌کنند. 

وقتی آن‌ها از گروه و طبیعت جدا شده و به خانه شما می‌آیند، تمام توجه و نیازشان به معاشرت را از شما می‌خواهند. جایی که شما برای آن‌ها دوست، همراه و حتی سرگرمی هستید. بنابراین، داشتن یک گرینچیک برای کسی که اغلب خارج از خانه است و فقط برای خواب به خانه برمی‌گردد، توصیه نمی‌شود. زیرا این پرنده‌ها به توجه و وقت زیادی نیاز دارند که برای معاشرت و مراقبت از آن‌ها صرف می‌شود. 

گرینچیک برای افرادی مناسب است که بخش عمده‌ای از روز را در خانه می‌گذرانند و قادرند به پرنده توجه کافی را اختصاص دهند. در این صورت، توصیه می‌شود قفس گرینچیک را در محلی مانند راهرو خانه قرار دهید که اعضای خانواده در آن حضور دارند. درب قفس را وقتی در خانه هستید، باز بگذارید تا بتواند از آن خارج شود. همچنین، هنگامی‌که در حال معاشرت و انجام کارهای خانوادگی هستید، مستقیماً وقتی را به گرینچیک اختصاص دهید. 

با او حرف بزنید، زمانی که در حال مرور اینترنت هستید، او را روی شانه‌تان بگذارید، نوازش کنید و از او مراقبت کنید. به جز این‌که برای او زمانی را در نظر بگیرید که در حال انجام کارهای دیگری هستید، لازم است زمانی را به‌طور ویژه برایش اختصاص دهید. به این معنی که بدون تمرکز بر روی کارهای دیگر، او را روی انگشتان پا بگذارید، نوازش کنید و با او حرف بزنید یا بازی کنید. اگر زمانی  برای این کار ندارید، قید داشتن گرینچیک را بزنید.